Bu hayatta herşey ne kadar boş.
Kayıp gidiyor insanın elinden birdenbire.
İnsan yumurta misali kırıyor hayat.
Sarısı akıyor içinden beyazı kalıyor geriye.
Ruhu yaşlanıyor, ölüyor ruh ,toprağa girmeden vücut.
Mahvediyor hayat insanları kırıyor ağaçlarının dallarını.
Çalıyor çocukken taşıdıkları gülüşlerini, geri vermiyor asla.
Hayatın sarp kayalarından düşüyor aşağı umutlar, çıkamıyor zirvelere olmuyor,olmuyor..
Bir insan bir insan daha yutuyor hayat denilen canavar.
Sağ bırakmıyor geride.
Ne kadar kudretli olduğunu kabul ettiriyor an be an..
www.missingdarkwater.blogspot.com ©2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder